Wat is compensatiegedrag?
Compensatiegedrag is het gedrag dat je lichaam (automatisch) vertoont om een zwakte, pijn of klacht te compenseren door een ander (foutief) gedrag aan te nemen.
Alle uitdagingen verminderen onmiddellijk de efficiëntie en prestaties en verhogen de kans tot blessures (overbelasting). Elke uitdaging in deze positie zorgt ervoor dat de fietser een compensatiepatroon ontwikkelt. Van nature zijn dit compenserende maatregelen die weer een nieuwe uitdaging met zich meebrengt een verdere toename van de neiging tot asymmetrie teweeg brengt. Dit druist in tegen de wenselijke doelstelling om tijdens het fietsen een zo hoog mogelijk niveau van functionele symmetrie te bereiken.
Bovendien lossen compensatiepatronen geen probleem op, maar verschuiven ze alleen de belasting naar elders. Ons centrale zenuwstelsel staat het lichaam deze (niet perfecte) compensatie toe, maar heeft geen manier om de gevolgen op lange termijn te voorspellen van het compenseren van een uitdaging zonder zich bewust te zijn van de situatie.
Het is dit gebrek aan 'voorspellende vooruitziendheid' dat de kans op letsel in de loop van de tijd vergroot. De compenserende 'oplossing' van vandaag is misschien wel het probleem van volgende maand of volgend jaar. In de praktijk zijn er meerdere en overlappende uitdagingen en compenserende reacties aanwezig bij ieder van ons.
Fietstechniekers kiezen over het algemeen een biomechanische of biometrische benadering (een gemiddeld aanvaardbare positie op het zicht), in plaats van te werken vanuit een neurologisch perspectief. Hierdoor zijn deze techniekers, die een kwalitatief hoogstaande service bieden, in feite bezig met het verminderen of verwijderen van veel van de uitdagingen voor de posities die hun klanten op de fiets innemen.
Maar de vaak gebruikte biometrische en biomechanische modellen werken slechts tot op zekere hoogte omdat deze modellen geen rekening houden met materiële uitdagingen en veel voorkomende neurologische uitdagingen. Een grote, maar weinig bekende neurologische uitdaging voor de posities van bijna alle fietsers is dat zeer weinig fietsers duidelijke proprioceptieve feedback van de voeten krijgen tijdens het fietsen.